Placebo is een grote naam in de glamrock, glampunk-scene. De Britse band heeft al op alle grote festivals gestaan en heeft al zo’n acht studio-albums op zijn naam, waarbij Loud Like Love de laatste is. Is er vernieuwing? Herkenning? 

De ‘hardcore’ fans van Placebo zullen zonder twijfel de sound van Placebo herkennen. Ook onder het wat gepolijste laagje wat over Loud Like Love is getrokken. Dat is niet alleen Placebo: dat doen veel meer bands, waaronder ook Muse.

Melancholisch

Toch vinden we het bij Placebo niet per definitie een nadeel; de band heeft altijd een melancholische ondertoon gehad. Het is een beetje een medicijn voor de massa met liefdesverdriet. De onbeantwoorde liefde, verlangen naar verleden, of zelfs drugs om het liefdesverdriet te verzachten. Het mag best een beetje gepolijst worden. Daar is naar onze mening niets mis mee.

Maar biedt het album genoeg afwisseling en ook de ruwheid van Black Market Music? Of Without You I’m Nothing? Jazeker! Denk aan het openingsnummer: Loud Like Love. Of Rob The Bank. Lekkere up-beat nummers met een zeer herkenbaar Placebo-geluid.

Gepolijst

De andere kant is dan weer A Million Little Pieces wat zeer gepolijst overkomt. Bijna een ballade. Of Exit Wounds. Slepend, spannend… en toch Placebo.

De kracht van dit album is dat Placebo iets toegankelijker is geworden. De nummers hebben zonder enige twijfel de Placebo-sound, maar hebben ook een polijstlaagje meegekregen wat ook de groep aanspreekt dit wellicht niet naar Black Market Music zal luisteren. Is dat erg? Wij vinden eigenlijk van niet, want Placebo heeft zeker zijn roots en sound niet verloochend.