Het hing al een tijdje in de lucht, maar inmiddels lijkt de aloude audiocassette bezig met een terugkeer. Het waarom blijft vaag, want wat moet je daar nog mee anno 2016?

In de alternatieve scene was het al een tijdje hip om releases op cassette uit te brengen, inmiddels zet deze toch wat vreemde trend door. Op de een of andere manier heeft het plastic rammeldoosje een onweerstaanbare aantrekkingskracht op muziekliefhebbers. Wellicht is het simpelweg hip om naar een cassette te luisteren, weemoed van de oudere generatie of nieuwsgierigheid van de jongeren. En dan is er natuurlijk nog de enorme interesse in alles wat retro is.

Populair

Feit is dat de verkoop van cassettes enorm in de lift zit. En dat is niet iets van gisteren, maar werd eerder vorig jaar ook al geconstateerd. Het valt een beetje in dezelfde categorie als de onuitroeibare liefde voor vinyl, een ander imperfect analoog reliek uit het verleden. Luisteraars blijken tikken en gekraak te prefereren boven high-end digitale audio-opnamen. De redenen die worden aangevoerd zijn veelal puur op gevoel en niet op hard meetbare feiten gebaseerd. De cassette is echter veelal nog een graadje beroerder in kwaliteit: om ruis te onderdrukken moet een flinke (analoge) trukendoos uit de kast worden getrokken. Het argument van ‘de cassettespeler is portable’ gaat inmiddels ook niet meer op als dé beweegreden om cassettes te kopen: bijna iedereen loopt tegenwoordig met een smartphone op zak die – zelfs bij afspelen van vermaledijde mp3’tjes – beter klinkt dan de Walkman van weleer. De revival van de audiocassette lijkt dan ook vooral een dingetje uit de punk- en alternatieve scene te zijn, waar nieuw materiaal van oudsher op tape werd en wordt uitgebracht. Toch is dat ook weer niet helemaal zo hard te stellen, want inmiddels verkopen ook grote namen als Metallica hun albums (weer) op cassette. Het kan verkeren.