De bronkwaliteit van de huidige generatie LP’s varieert, wat op zich geen al te groot wonder mag heten. Maar hoe komt dat?
Vroeger in ‘the good old days’ was alles analoog, ofwel het hele traject van microfoon tot plaat. Dat zorgde voor de introductie van ruis en andere storingen die u in het huidige digitale tijdperk niet meer tegenkomt. Dankzij remastering kunnen oude studiobanden van weleer beter dan ooit gedigitaliseerd worden en zijn ongewenste storingen veelal goed te verwijderen. Lang leve CD, DSD en HD audio. Toch is er nog altijd een schare liefhebbers van vinyl en dus worden de zwarte (en gekleurde) schijven nog steeds geperst. In Nedeland staat zelfs de grootste LP-fabriek ter wereld: Record Industries. Dat is allemaal mooi, maar waaruit bestaat het bronmateriaal voor deze LP’s eigenlijk?
Digitaal
De bronkwaliteit bepaalt de uiteindelijke kwaliteit van de geperste LP. In een alleraardigst artikel alhier vraagt de schrijver zich af of de kans aanwezig is dat gerenommeerde distributeurs van vinyl simpelweg een cd’tje als bron gebruiken voor bijvoorbeeld de duurdere gelimiteerde of gekleurde platen? Toegegeven: de datum van dit artikel staat op 1 april, maar zelfs als het als grap bedoeld is zonder meer een interessante vraag. Want natuurlijk wordt het overgrote deel van LP-tracks tegenwoordig digitaal bij de fabriek aangeleverd. Hopelijk in een betere kwaliteit dan 44.1/16, maar dat is natuurlijk niet tot nauwelijks te controleren voor de eindgebruiker. En precies dat gegeven maakt de LP anno 2016 toch wel een wonderlijk verschijnsel. Want de kans is levensgroot dat de LP-liefhebber luistert naar materiaal dat eerst gedigitaliseerd is vanaf een analoge studiotape, bewerkt en daarna weer analoog gemaakt wordt om op een plaat te persen. Wat is dán nog de kwaliteitswinst die behaald wordt? Of zouden het toch de tikjes en kraakjes, het kleine beetje ruis en de dure high-end platenspeler zijn die de luisterervaring compleet maken?
Een beetje laat maar toch. Ik heb een paar jaar geleden een rondleiding in de fabriek gehad. Daarbij kwam natuurlijk ook de vraag waar het bron materiaal vandaan komt en het antwoord hierop was dat vrijwel al het materiaal digitaal wordt aangeleverd. Misschien dat ik daarom een paar keer dat ik een heruitgave van een bepaald album heb gekocht teleurgesteld was over de weergave ten opzichte van het oude (soms 2e hands) maar puur analoge exemplaar.
Jammer dat jullie je stuk baseren op een buitenlands artikel terwijl een van ‘s werelds grootste perserijen en het belangrijkste platenlabel als het op reissues aankomt, Music on Vinyl, letterlijk bij jullie om de hoek zit. Ze kunnen jullie vast meer vertellen over de gebruikte masters.
We gaan daar binnenkort langs. Dus komt in orde!