Het is inmiddels meer dan vijf jaar geleden dat we echt iets gehoord hebben van de Audio Bullys, dat vooral bekend is van de hit: We don’t Care. Een pompend, brutaal en zeer dansbaar nummer dat de lang in de hitlijsten heeft gestaan. Higher than the Eiffel volgt de al iets minder succesvolle, tweede cd op…
Was de eerste cd behoorlijk vlot en de tweede ietsje minder ‘upbeat’; Higher than the Eiffel laat nog minder ‘beats per minute’ horen. Dat hoeft natuurlijk niet slecht te zijn, maar we hadden toch wel iets meer tempo gehoord van de twee Britten. Met name het derde nummer, Daisy Chains, is bijna een balade. En om het nog iets erger te maken: Franks zingt met name zelf op het album… en hij heeft nu niet echt een goede stem. Dat stoort vooral in Daisy Chains waarbij hij meer dan een minuut een outro, a capella of close harmony, verzorgt. Gelukkig maakt Audio Bullys dit helemaal goed in Feel Alright. Een heerlijk, ouderwets swingend nummer met pakkende samples. Het nummer doet het naar ons idee fantastisch in de auto op een lege snelweg: heerlijk het gaspedaal naar beneden en gaan!
Een andere uitschieter is Drained Out. Dit nummer zullen fans zonder meer waarderen met teksten als: ?I miss my girl, I miss my family, too much cocaine too much brandy?. Typische Audio Bullys teksten, ondersteund door heerlijke, funky samples van onder meer Aim.
Shotgun is nog zo’n heerlijk nummer: knallend, pompend, dansbaar en typisch Audio Bullys. Toch mist het album magie, ondanks dat er regelmatig verwezen wordt naar ‘something magical’. Het is te traag en de zang van Franks is niet goed genoeg om de oren te bekoren. De helft is goed en van die helft zijn twee nummers echt goed, maar dat maakt een album geen aanrader.