
Met vier albums op haar naam in ongeveer tien jaar activiteit – meer als je de voorbereiding van Read My Lips meerekent – is Sophie niet echt een ‘snelle’ dame. Maar goed: kwaliteit gaat boven kwantiteit. Is Make A Scene vier jaar wachten waardgeweest?
Make A Scene klinkt anders. Het is wat meer elektro dan dat we van Baxtor gewend zijn. Ook zitten er wat nummers tussen die simpelweg nietszeggend zijn. Denk aan Dial my Number. Het gaat gewoon aan je voorbij. Heardbreak (Make me a Dancer) daarentegen is wel weer erg aanstekelijk en doet ons denken aan het werk van haar eerste album. De samenwerking met Freemasons werkt uitstekend. Dat geldt ook voor Bittersweet, en het energieke openingsnummer Revolution, dat toch wel aanstekelijk is en een hele duidelijke knipoog geeft naar ‘Murder on the Dancefloor’. Ach… moet kunnen.
Helaas is het een beetje ‘on en off‘ met het album. De kwaliteit en stijl wisselt behoorlijk en dat zijn we niet gewend van deze artiest die doorgaans goed nadenkt over wat wel en niet het zilveren schijfje haalt. Begrijp ons niet verkeerd: slechte nummers staan er niet op. Ja, wellicht Dial My Number, maar dat is meer een suf nummer dat je gewoon skipt. Ook ‘Off en On’ is een beetje een geval: ja, ach… skip maar.
Om even in te gaan op stijlwisselingen: ‘Not Giving Up On Love‘. Dat is regelrecht een trancenummer. Vreemd… Can’t  Fight This Feeling grijpt weer een beetje terug naar de oude stijl, maar heeft ook nog wel een housebeat. Niet vervelend, maar het noemen waard.
We weten niet echt wat we moeten zeggen. Het is een aardig album dat de fans wel zullen waarderen, maar er zitten wel wat vreemde slingeringen tussen. Iets om rekening mee te houden!