Spannend: een album dat ik nog niet ken! De cd-speler laadt het album ‘Perfect Darkness’ van Fink. Wat rondsurfen op internet leert me dat het gaat om de artiest Fin Greenall.
Finn (1972) groeit op in een muzikaal gezin in Bristol, begint in de jaren ’90 een carriere in de dance-muziek en is later actief als producer van o.a. Amy Winehouse. Vanaf 2006 timmert hij vooral aan de weg als singer-songwriter. En met de komst van Guy Whittaker (basgitaar) en Tim Thornton (drums) mag Fink nu een heuse band genoemd worden.
Goed, terug naar het album Perfect Darkness. De eerste minuut van de gelijknamige openingstrack klinkt veelbelovend en doet zelfs een beetje lounge-achtig aan, totdat Fin Greenwall begint te zingen. Poeh, die is niet van plan om er een feestje van te gaan maken, maar dat hoeft ook niet altijd. Door naar Fear Is Like Fire, wat wel iets ruigs over zich heeft, maar me niet weet te boeien.
Daarna is het helaas slechts veel van hetzelfde. Vrijwel track begint hoopvol met levendig akoestisch gitaarspel, gevolgd door zang zonder kop of staart en daar blijft het dan ook bij. Op Wheels (track 5) na, want daar lijkt het zowaar nog even alsof Finn met zijn gitaar en zang ‘the blues’ heeft weten te vinden.
Begrijp me niet verkeerd; het is goed opgenomen en klinkt in eerste instantie niet slecht. En soms groeit een album naarmate je het vaker luistert, met meer herkennings- en aanknopingspunten. Maar bij Perfect Darkness weet geen enkele track mij als luisteraar echt te raken. Ook niet na meerdere malen luisteren en dat is jammer. Vrijwel het gehele album dobbert dan ook een beetje doelloos rond. Misschien alleen bedoeld voor ‘de echte fans’? In mijn collectie in ieder geval geen blijvertje.