Progressive Rock is de noemer waaronder de muziek van multi-instrumentalist Steven Wilson wordt gelabeld. Zijn nieuwste album, begin maart uitgebracht, bestrijkt een veel breder muzikaal spectrum en is in veel opzichten interessant om te beluisteren. Hand. Cannot. Erase. is pas het vierde solo-album van Steven Wilson (1967).
Eigenlijk heeft Steven Wilson aan veel meer albums meegewerkt. Zo heeft hij Porcupine Tree en No-Man opgericht. Tevens is hij producer, muzikant, zanger, geluidstechnicus of componist (geweest) bij bands als Opeth, King Crimson, Pendulum, Jethro Tull, XTC, Yes, Marillion en Anathema.
Pink Floyd
Op zijn eigen website schrijft hij dat in zijn jeugd twee albums zijn muzikale pad bepaalden; Pink Floyds Dark Side Of The Moon, waarnaar zijn vader luisterde, en Donna Summers Love To Love You Baby (moeder).
Op Spotify zijn diverse albums van onder meer Yes, King Krimson te beluisteren waar Wilson als geluidstechnicus een nieuwe studiomaster maakte, vaak in surround 5.1.
Hand. Cannot. Erase
Hand. Cannot. Erase. is een thematisch album geworden, gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat Wilson fascineerde. De 38-jarige Joyce Vincent werd 3 jaar na haar dood in haar huis gevonden, omringd door kerstcadeaus en kaarten. In de documentaire Dreams Of A Life wordt haar verhaal verteld. Ze was een sociaal persoon met veel vrienden en kennissen. Het zijn waarschijnlijk de bizarre tegenstellingen van deze gebeurtenis die model hebben gestaan voor de composities en de line-up van de muzikanten waarmee Wilson zich heeft omringd.
Air Studio’s
Opgenomen in London?s prachtige Air Studios (een voormalige kerk), bestond de basis van de band uit Guthrie Govan (guitar), Adam Holzman (keyboards), Nick Beggs (bass / stick), en Marco Minneman (drums), de spectaculaire band die ook tekende voor het ?The Raven That Refused To Sing?’ album en world tour.
De achtergronden van deze muzikanten zijn divers: Guthrie Govan is een rockgitarist, toetsenist Adam Holzman heeft zijn sporen verdiend in de jazz en speelde onder meer bij Miles Davis. In dit album spelen daarnaast nog een Israëlische vocaliste mee (Ninet Tayeb) en een jongenskoor.
De muziek van Steven Wilson kan je op verschillende manieren beluisteren. De virtuositeit van de muzikanten is fenomenaal; muzikaal-technisch valt er heel wat te genieten als het gaat om complexe ritmestructuren, modulaties, tempowisselingen.
Jaap en ik hebben bij een concert van Wilson ervaren dat de bandleden dit ook live kunnen, en ze kijken erbij alsof ze ?boer daar ligt een kip in het water? spelen, zo makkelijk gaat het. Daar waar het vorige album The Raven That Refused To Sing nogal somber van aard was, is dit werk een stuk opgewekter en diverser in stijlen.
In ?Home Invasion? horen we halverwege soul-achtige invloeden (invloed van Donna Summer?), de zang van Ninet Tayeb en van het jongenskoor is huiveringwekkend en verfrissend tegelijk. Er is een jongenssopraansolo te beluisteren (volgens Wilson was hij hierbij geïnspireerd door een album van Kate Bush, The Dreaming/All Of The Love).
Overlopen
De tracks lopen in elkaar over en dat is ook de bedoeling; het album vraagt erom, in zijn geheel te worden beluisterd. En als u echt door de muziek bent gegrepen, is het interessant om de Limited Edition te beluisteren. Daar staan demoversies op van het album en een aantal niet uitgebrachte tracks. Geluidstechnisch is het vooral interessant om te horen wat de invloed kan zijn van een goede eindmix en mastering. Muzikanten kunnen nog zo goed zijn, de master/eindmix kan een album maken of breken. Beluister het verschil tussen de demo en het eindresultaat. De kwaliteit van de opnames is subliem.
Geen hokjes
Steven Wilson is niet in een hokje of genre te vangen, zoveel maakt zijn laatste album wel duidelijk. Als solo-artiest komt zijn diversiteit het beste tot uitdrukking. Het is een reis langs rock in verschillende stijlen, lange gitaarsolo?s, Crosby Stills Nash & Young-achtige vocale arrangementen, klassieke muziek, volksmuziek, spoken word, esoterische soundscapes, gierende Hammond B3-orgels, psychedelische passages. Kortom: een Alpha-Audio luistertip!
Ik kan me helemaal bij de opmerkingen van Marc aansluiten. Voor wat betreft de audiofiele kwaliteiten van de albums van Steven Wilson; de muziek wordt door hem gemixt en niet meer gemastered! Het is dus de audiomix uit de studio die je uiteindelijk uit je speakers hoort komen.
Steven Wilson is voor mij een geniale duizendpoot die in allerlei genres weet te betoveren. Of het nou solo, met Porcupine Tree, Blackfield, No-Man of Bass Communion is (moet ik zijn producties voor andere bands nog noemen !) hij levert kwaliteit in alle opzichten. Dit album is ook weer perfect. Hij weet de juiste snaar te raken en het volledige album de spanning vast te houden. Daarnaast wederom een audiofiele topper. Dat heeft ie ook nog in z’n vingers.
Ja, de spanning is opmerkelijk in het album. Heerlijk om naar te luisteren! Zeker op de bank met een versnapering :-).
Inderdaad, een pracht album, zelfs al ben je een niet liefhebber van het genre.
Ik hou wel van het genre, enfin, vroeger toch meer dan nu, ben een voor een stuk opgevoed met Yes en Pink Floyd toestanden.
Ik hou absoluut niet van de remasters die Steven brouwt van de originele albums, vergelijk maar eens het originele Yes album Relayer’ met de remix, klankmatig wel super gedaan maar hier en daar wat teveel veranderd naar mijn mening.
Remasters vind ik zelden beter dan originelen. Dire Straits in High Res is ronduit slecht. Mis gewoon soms lijnen in de muziek. Ja, het is gepolijst en soms wel erg mooi rustig en ruimtelijk, maar daar gaat het soms niet om.
Hand. Cannot. Erase is weer een masterpiece. Baal dat ik geen tickets heb voor het concert in Zwolle. Was er graag weer bij geweest!