Jeetje. Na twaalf jaar komt Blur ineens met een nieuw album. Dat zijn albums die we natuurlijk direct gaan beluisteren. We zijn immers behoorlijk fan van Gorillaz (waar Blur-artiest Albarn al die jaren mee bezig is geweest). We beluisteren The Magic Whip.Â
Bands komen en gaan. En zo is het ook met Blur. In 2003 is de band gestopt nadat zanger Damon Albarn en gitarist Graham Coxon met elkaar overhoop lagen. Zonde, want Blur heeft natuurlijk heel wat prachtig werk uitgebracht. Na een paar jaar heeft het duo weer handen geschud en zijn ze de studio in Hongkong ingedoken. Het resultaat: The Magic Whip.
Echt Blur
Wat direct opvalt is dat het nieuwe album onbetwist Blur is. De hele sound ademt dat de band weer lekker bezig is. Opvallend is de stem van Albarn die gewoonweg niet verandert is en nog steeds de muziek ziel geeft. Al is de begeleiding ook zeker niet zijn kracht verloren. Wie goed naar My Terracotta Heart luistert, zal dat direct horen. Alles klopt. En alles doet denken aan de hoogtijdagen van de band.
Dat doet natuurlijk enorm goed, want twaalf jaar afwezig – met natuurlijk wel de nodige invulling van Gorillaz – is wat teveel van het goede. De fans zullen ongetwijfeld de sound van Blur hebben gemist. Al die jaren moeten teren op bijvoorbeeld Parklife (1994) of Think Tank, is gewoon onmogelijk. Nu het viertal, want ook Dave Rowntree en Alex James doen mee, weer samen een album de wereld in hebben geholpen, zijn we enorm blij te kunnen melden dat het ook een album is dat de moeite waard is aan te schaffen. Sterker nog: het is een must-have.
Afwisseling
Opvallend is de afwisseling op het album. Er zijn zowel pure Britpop-songs te horen als ballades en wat pop-achtige en reggae-achtige songs. Dat maakt dit album een muzikale trip die menig liefhebber wel zal aanspreken. Het is echter ook een gevaar, want niet iedereen houdt van alle stijlen. Daardoor kan een nummer als Ghost Ship wel wat vreemd overkomen. Maar goed: het zij ze vergeven.