De heren uit Londen hebben na ongeveer drie jaar een nieuw album de wereld in geschoten. Verwacht geen banjo’s, want die gaat u niet vinden. Nee: de Britse folkband is een heel andere kant opgegaan. Pop… met wat melancholie. Poe: dat is schrikken zeg!
Als groot fan van Mumford and Sons is Wilder Mind een complete schok. Ja: redacteur in kwestie was al enigszins voorbereid door de singles op de radio. En nee: die maakten redacteur in kwestie niet blij. Believe lijkt wel Coldplay. (Wat trouwens een prima band is). En The Wolf – hoewel wat beter – is ook gewoon middle of the road pop.
18o graden…
Helaas voor de fans van Mumford and Sons is dit gewoon wat de band heeft besloten als richting. Winston Marshall moet de banjo zat zijn geweest. In plaats van de banjo is er nu gewoonweg elektrische gitaar. En ja: ook dat kunnen ze prima bespelen. Maar pakkend klinkt het niet. En het is gewoon geen Mumford and Sons meer.
Geen pakkende sound
Als Mumford & Sons nog steeds de opzwepende sound hadden behouden, was het wellicht gewoon wennen. Er zijn bands die dat kunnen ‘flikken’. Radiohead heeft ook wel wat stijlwisselingen doorgevoerd. En U2 ook. En natuurlijk verlies je fans. Maar je wint er soms ook nieuwe zieltjes mee.
Het is de vraag of Mumford and Sons het gaat lukken met dit album. Het mist ziel. Het mist onderscheidend vermogen. De nummers kabbelen maar wat door. Geen opzwepende gitaren, geen energie en ook geen diepere teksten die u kunt vinden op Sigh No More en Babel. Echt doodzonde dit.
Misschien een idee om het werk van the Avett Brothers te beluisteren ? vooral hun iets oudere werk en de live muziek is te gek. Genoeg banjo. Ook mooie live opnames op youtube, oa bij david Letterman. En volgens mij is dit 1 van de bands waar Mumford en co hun inspiratie oa vandaan haalde
Dag Rokx,
Goede tip! Ik ga zeker eens kijken!
Hoi Jaap, vaak vind ik je recensies goed onderbouwd en lekker leesbaar, maar je bent hier wel erg kort door de bocht wat mij betreft. Zo goed als hun debuut (en zo overrompelend) zal het ws. nooit meer worden, het is nu eenmaal een stadionband geworden, of ze dat wilden of niet. Maar ik vind hier nog best wat goede liedjes op staan, en denk dat met vaker draaien de cd zich nog verder kan nestelen. Ik snap ook niet waarom iedereen zich zo vastbijt in het ontbreken van een banjo, dat was hun USP, maar nu geruiken alle Mumford copy cats dat ook. Ik geloof wel in de integerheid van de band en als ze klaar waren met de banjo, of dat deze liedjes zich beter lenen voor een elektrische gitaar, dan is dat hun artistieke keuze. Natuurlijk mag je dat niet mooi vinden, maar bij ‘ goed’ ‘ niets’ zetten is wel erg kort door de bocht. Ik vind de sound op de plaat erg sterk bijv. Prachtig, krachtig laag, mooi dynamisch gemixt, niet kapot gemastert, dat zijn dingen die je op een audio site best mag noemen (als je het er mee eens bent dan he…) en ik vind hem beter en gevarieerder zingen dan op de vorige 2 platen. Ja, het is even wennen hun nieuwe sound, maar ik vind het niet verkeerd (ook nog niet fantastisch).
Dag Bart,
Het is misschien wat hard om te zeggen: niets. Maar ja: ik ben ook echt teleurgesteld. Ik mis gewoon artistieke creativiteit op dit album. En hun vorige albums draai ik nog steeds vaak. Prachtige nummers.
Over de opname. Ik heb even voor de grap een paar nummers in Audition gegooid. Dynamiek? Nope… Hooguit 4dB Keihard dichtgemixt. Even een paar voorbeelden:
De eerst is van Sigh No More (Thisle ande Weeds). De tweede en derde zijn van Wilder Minds (Thompkins Square Park en Wilder Minds… Ik zeg één ding: Loudness War.
Hoi Jaap,
de mastering wordt steeds harder en de loudness war is moeilijk te stoppen. Maar ondanks dat heb ik het idee naar een behoorlijk dynamische plaat te luisteren. Kan ook in het spel zitten. Ik ga deze plaat niet vaak draaien ben ik bang, maar ik moest het toch ff voor ze opnemen 🙂 Als je behoefte hebt aan een tip: check de cd van The Slow Show eens: prachtige band met invloeden van Tindersticks, The National en andere bromberen. Wel hard gemastered ook, maar prachtig songmateriaal. De cd heet White Water en is hun debuut.
Inderdaad, gewone kost PopDroid, eenmaal gedraaid .. de kast in.
Dit had ik al lang voelen aankomen. Trouwens hun vorige albums waren ook maar povertjes. “Little Lion Man” zal het nog wel een jaar of 15 goed blijven doen op dronken feestjes maar daar houdt het wat mij betreft op. Bij “Babel” was de formule trouwens al lang uitgewerkt, zonder major label-contract hadden ze niet eens meer de radio gehaald. Wel jammer dat ik jullie magazine nooit reviews lees over topmuzikanten als Dans Dans, Flying Horseman, Melanie De Biasio, STUFF., Tout Va Bien, Bed Rugs, Tobias Jesso Jr.,… Toch een stuk interessanter dan deze voorgebakken kost.
Daar ben ik het niet mee eens. Ik ken genoeg parels van die albums (blijft altijd smaak). Denk aan Holland Road, Ghost hat we know, Thistle and Weeds… ga zo maar door. Prachtige nummers. Maar ja: we hebben het over smaak.