Luisteren
Inhoud
De aftrap wordt gegeven met de opname van Tim Knol uit onze livestream. Tim zit weer voor mij te spelen, zijn stem is prachtig geplaatst met het volle geluid van zijn gitaar om me heen. Deze opname laat horen dat de Driade Model 2S wat droog en feitelijk klinkt en precies weergeeft zoals het is. Er wordt niets toegevoegd en er wordt niets weggelaten. Daardoor laten de Driades ook goed horen wat een versterker brengt.
Met speels gemak
De buizen van de Kora laten een mooi afgerond hoog horen en een diepe volle bas die niet wollig wordt. De Naim heeft een veel kleiner stereobeeld en een minder diepe bas, maar is wel ritmisch aanstekelijk. Bij de Naim is het hele beeld wat hoger geplaatst dan met de Kora.
Beide versterkers kunnen bij impulsen veel energie loslaten op de speakers, waarbij de Kora nog veel harder uithaalt dan de Naim. De Driades geven geen krimp. Met speels gemak, bijna stoïcijns en met grote beheersing komt de muziek tot je. Nergens krijg je het gevoel dat je in de buurt komt van de reserves van de speaker.
Als een lichtvoetige bokser
Het resulteert in een lichtvoetig en wendbaar geluid. Een mooie illustratie is “Oiseaux Exotic” van de componist Olivier Messiaen. In dit stuk zijn de geluiden van de exotische vogels in de dierentuin, waar Messiaen uren naar luisterde, in muziek vertaald. Het moet als een vrolijke kakafonie klinken, zonder dat het een brij wordt. De impulsen in de blazers, piano en slagwerk en het strak ritmische karakter van de muziek vraagt veel van een speaker en versterker.
De Driade Model 2S laten de klanken van alle instrumenten horen, zonder dat ze in elkaar overlopen en ook zonder dat het muziekstuk uit elkaar valt. Het is messcherp en het swingt. Het stuk moet niet ‘serieus’ klinken, eerder vrolijk en jazzy en zo klinkt het ook.
Meer dan een doorgeefluik
De model 2S is in staat is om niet alleen een doorgeefluik te zijn, maar ook de intentie achter de muziek te laten horen, zoals met het album “Woodface” van Crowded House. Zowel de strak ritmische drive in de muziek en de delicate songwriting komt heel mooi uit.
Crowded House balanceert tussen hun punk verleden en singer-songwriter liedjes, met de meerstemmige zang van de broeders Finn die harmonieert door hun vergelijkbare klankkleur, terwijl hun teksten vaak een licht ironische tot sarcastische ondertoon kennen. Crowded House verenigt vaak een tegenstelling in hun songs en dat wordt meer voelbaar dan anders. Dit album knalt eruit op de Model 2S.
Niets onder het tapijt geveegd
Het feitelijke karakter van deze speakers werkt twee kanten op. Ze laten ook horen als de opname slecht is. Alison Moyet “This House” is fenomenaal gezongen, maar het is een harde, onaangenaam klinkende opname met veel geknepen, harde klanken in het hoog, typisch voor de staat van de digitale techniek uit de tijd dat het opgenomen is. Daardoor komt de tekst niet zo binnen.
Bij Metallica’s “Untill It Sleeps” is het omgekeerd, dik kippenvel en de tekst komt aan. Hetzelfde geldt voor de cover van Jamie Cullum van Bon Iver’s “Hey Ma”. Alle subtiliteiten komen boven, de sound is genereus, je zit er bovenop. Cullum’s stem krijgt veel ruimte. De echo van de opnameruimte die terugkomt in de microfoon is duidelijk waarneembaar.