Er zijn waarschijnlijk weinig mensen in Nederland – en zelfs wereldwijd – die van Blanco White gehoord hebben. En daarmee doen veel liefhebbers van melancholische en sfeervolle folkpop zichzelf tekort, want de onlangs uitgebrachte EP Colder Heavens is een ware parel. In november treedt Blanco White voor het eerst op in Nederland, een prima aanleiding om deze EP te bespreken en kennis te maken met deze fascinerende singer-songwriter uit Engeland.
Josh Edwards komt uit London en brengt sinds 2014 muziek uit als Blanco White. Hij begeleidt zichzelf veelal op de Spaanse gitaar, waartoe hij een muziekstudie volgde in Spanje. Daar experimenteerde hij met speeltechnieken van het klassieke genre en het ritmische flamenco. Dat ritmische spel op de nylon snaren van zijn Spaanse gitaar drukt een flinke stempel op Colder Heavens, waar overigens ook de viool regelmatig terugkeert.
Een ander opvallend instrument is de charango, een tiensnarig instrument dat – grofweg – lijkt op een ukelele, maar klinkt als een mandoline. Dat instrument maakte John Edwards zich eigen in Zuid-Amerika.
Spookachtige sfeer
Er is dus veel ruimte voor traditionele instrumenten in de muziek van Blanco White, zonder dat het meteen traditionele folk wordt. Dat komt mede door de synthesizers en koortjes. Maar misschien is het wel vooral de verdienste van producer Ian Grimble, die eerder werkte met Bear’s Den, Matt Corby en Daughter.
Net als op het overigens ook zeer fijne laatste album van Bear’s Den uit 2016 is er niet zuinig gedaan met reverb (galm) en mede dat geeft de songs soms een spookachtige sfeer. Het ritmische gitaarspel zorgt voor onrust en opgejaagdheid onder de oppervlakte en dat vormt een mooi contrast met de melancholische stem en zanglijnen van Josh Edwards. Zijn ingetogen stemgeluid doet ergens wel denken aan dat van Eddie Vedder op zijn solo-album Into The Wild.
Muzikaal heeft het dan weer niets met Pearl Jam te maken, maar komen eerder namen als Jose Gonzalez, Dotan en een niet-rockende Bruce Springsteen op. De hele EP ademt dezelfde sfeer als Downbound Train, een van Springsteens mooiste nummers. Niet voor niets staat Blanco White eind oktober op het fijne Seven Layers-festival van Dotan in Paradiso.
Verademing
Tekstueel is het al even onheilspellend en melancholisch. Vaak is het onduidelijk waar Edwards over zingt, maar de teksten zijn prachtig en poëtisch, daarmee de betekenis overlatend aan de luisteraar.
‘El Buho’ schreef de jonge Engelsman na boeken van de blinde schrijver Anthony Naumann gelezen te hebben. Het nummer gaat dan ook over blindheid, al valt dat moeilijk uit deze tekst te halen. Maar dat is ook helemaal niet erg.
Het mooie aan abstracte songteksten is dat iedereen er zijn eigen interpretatie aan kan geven. Opvolger ‘The Outsider’ laat dan weer weinig aan de verbeelding over in de openingszin en hierin lijkt Edwards een gestrande relatie te verwerken: “It don’t matter where you go or who is right on a sinking ship.”
Net als je denkt dat het niet nog mooier kan sluit de EP af met ‘Lie Alone’, een prachtig gedragen ballad van absolute klasse. Daarmee is er geen zwak moment te vinden op het vier tracks tellende Colder Heavens en dat is een verademing in een tijdperk waar albums worden gevuld met een aantal topsongs, verder aangevuld met middelmatige vullertjes.
Te weinig middelen
De stappen die Blanco White heeft gemaakt met deze Colder Heavens EP ten opzichte van de Wind Rose EP uit 2015 zijn groot. Die was weliswaar nog door Edwards zelf geproduceerd, maar ook de songs zijn van een stuk hoger niveau. Het doet reikhalzend uitzien naar nieuw werk van deze boeiende singer-songwriter.
En hoe sympathiek het kleine Yucatan Records ook is, dit kleine label heeft waarschijnlijk te weinig middelen om een act echt op de kaart te zetten en daarmee de doelgroep van Blanco White te bereiken. Want dat er een grote doelgroep is voor deze muziek staat vast, kijk maar naar het succes van Dotan. Het is dan ook te hopen dat een major zich snel meldt om een volgende release uit te geven.
Bedankt voor de tip!