Review Bowers & Wilkins P7

Romantisch met een opmerkelijke neutraliteit. We openen zelden met een conclusie, maar in dit geval is dat wel nodig, want B&W lijkt met de P7 een heel andere richting in te zijn geslagen. Die van de modebewuste, maar wél kritische luisteraar. En bij de P3 en P5 ligt dat toch anders. 

De Bowers & Wilkins P7 is weliswaar een groter broertje van de P5; het is een heel andere hoofdtelefoon. Allereerst is het een over-ear model, in tegenstelling tot de P5 dat een on-ear hoofdtelefoon is. Dat maakt de P7 al een stuk prettiger om te dragen. De P5 wilde nog weleens wat te hard drukken op de oren, wat ook bij de P3 het geval is. Na een tijdje gaat dat wel weg overigens. De kussen worden dan wat zachter en de hoofdtelefoon gaat zich wat meer ‘zetten’ naar de eigenaar. De P7 heeft dat echter niet nodig. Die zit meteen geniaal.

Afwerking

Zoals we inmiddels wel gewend zijn van de new-media-lijn van B&W, is de afwerking op zeer hoog niveau. Lekker zacht leder om de oren heen, een mooi metalen frame en een met leder beklede hoofdband die – net als bij de P3 en P5 – prettig te verstellen is.

Net als bij de P3 en P5 zijn de oorkussens magnetisch op het frame gezet. U kunt ze er dus afhalen. Waarom?, vraagt u zich wellicht af? Nou… Wellicht wilt u de units bekijken? Deze 40mm-versies zijn best en stukje knappe engineering. Wij als audiofans kunnen daar gerust een uurtje naar kijken… Nu even serieus: achter de kussens zit de aansluiting van de kabel verscholen. Mocht deze stukgaan, dan kunt u deze dus eenvoudig vervangen.

Neutraal?

De vast lezers van Alpha Audio weten dat we een tijd terug begonnen zijn met het doormeten van hoofdtelefoons. Inmiddels hebben we aardig wat metingen gedaan en kunnen we wel het kaf van het koren scheiden. Zo meet de Teufel Aureol Real opmerkelijk goed voor een model van 100 euro. De H6 van B&O is meettechnisch ook een zeer degelijk model. En deze P7 hoort zonder enige twijfel ook in het rijtje hoogvliegers op de meetbank thuis. De metingen zijn nagenoeg subliem.

Allereerst de frequentierespons: bij de White Noise-meting op een klein dipje bij 3500 Hz na, een keurig verloop met afwijkingen van ongeveer 3 dB rond de as. Netjes dus. Na 15 kHz houdt het wel een beetje op, maar dat zien we vaker bij modellen die grote units hebben.

De vervorming is zonder meer keurig. Rond de 35 / 40 Hz een piek naar 7,5% waarna hij rustig afloopt en bij ongeveer 150 Hz op niveau zit. Bij 17 kHz zien we nog een piek van net geen 7%. Bij 100 Hz zit de vervorming al rond 2% en vanaf 200 Hz blijft het rond de 0,75% hangen tot zo’n 15 kHz. We kunnen gerust stellen dat de P7 geen last heeft van vervorming. En dat mag ook eigenlijk niet in deze prijsklasse.

Overigens is dit de eerste headset waarbij we vervorming meten in procenten. De resultaten zijn dus niet één op één te vergelijken met vorige metingen.

Luisteren

Metingen zeggen lang niet alles. Het gaat uiteindelijk hoe een apparaat klinkt. We hebben het in de inleiding al gezegd: romantisch met een opmerkelijke neutraliteit. De P7 heeft zeker een warm laaggebied. Dat laat de frequentieresponsmeting niet zien, maar wellicht dat de vervorming daar wat parten speelt. We hebben wat losse metingen gedaan en zien wel 2e harmonischen opkomen in het laaggebied. Dat kan voor extra warmte zorgen. Wij vinden het niet storend, al is een goede bron wel een must om het laag in toom te houden.

Het midden en hoog is zeer mooi open en los met ruimschoots voldoende detail. We hebben zowel gespeeld op een Astell & Kern AK100 en een Asus Xonar Essence STX en tenslotte op de AudioQuest Dragonfly. In alledrie de gevallen bijzonder gecharmeerd van het losse, open en prettige midden- en hooggebied van de P7. Met name goed hoorbaar bij akoestische muziek en échte vocalen. Als we bijvoorbeeld ‘Lost’ van Anouk opzetten (na jaren dit nummer niet meer gehoord te hebben!), zijn we verrast door de weergave van het gitaarspel. Na wisseling met de P3 horen we direct de ?200 extra terug: de P3 lijkt ineens erg gesloten, donker en klein. Het is altijd lastig om een stap terug te doen. Dat hebben we ook al gemerkt bij de D7100 van Denon.

Deze openheid zorgt tevens voor een prettige beeldvorming. De muziek speelt niet langer in het hoofd, maar mooi er omheen. Voor het gezicht wil ik niet zeggen (dat beweren sommigen), maar de ‘show’ speelt zeker niet alleen in het hoofd af. En dat is toch een zeer behoorlijke prestatie van Bowers.

Laatste noot!

Voordat we naar de conclusie springen nog één laatste noot. We hebben tijdens deze test gemerkt dat de P7 erg gevoelig is voor bronnen en inspelen. Koud uit de doos is de P7 vrij hard in het midden en hoog en is het laag erg rommelig en stijf. Wij hebben de P7 bijna een week constant laten spelen en hebben gemerkt dat elke dag een verbetering hoorbaar is. De eerste twee dagen is het verschil het grootst. Daarna is het subtiel. Overigens zijn de verschillen meetbaar: er treed echt minder vervorming op en de frequentierespons wordt zichtbaar beter. Voor ons een bewijs dat inspelen geen fabeltje is… ook bij hoofdtelefoons niet.