Tim heeft in een aantal van onze livestreams meegedaan. Zijn affiniteit met folk en country uit de Verenigde Staten klinkt door in de tracks die hij daar gespeeld heeft en op zijn nieuwe album “Lightyears Better” is die sound onmiskenbaar.
De associatie met het geluid van Tom Petty, The Travelling Willburys of Alison Kraus is makkelijk te maken, maar dat komt vooral door het geluid van de gitaren. Drie gitaristen, inclusief Tim, mengen akoustische gitaar, elektrische gitaar en slide guitar. De bas en drum is vooral ondersteunend aan de melodieën in de gitaar en zang. Die twee ingrediënten maken het recept van country en folk rockers.
“Lightyears Better” draait vooral om de teksten. Het album is het persoonlijke verhaal van Tim, van zijn transformatie. Hij heeft dit verhaal uitgebreid in de media gedeeld, maar je kan dit album niet los zien van dat verhaal.
Op jonge leeftijd is Tim doorgebroken en het succes komt snel. Optredens in televisie programma’s, veel lof van recensenten en muzieksamenstellers van radiostations, het zorgt voor veel airplay en boekingen. In de stroom van succes verwaarloosd Tim zichzelf. Hij drinkt teveel en leeft ongezond en dat heeft weerslag op zijn lichaam en mentale staat.
In het nummer “You Don’t Wanna Miss the Show” beschrijft hij het moment dat de dokter hem vertelt dat als hij zo doorgaat het er niet best voorstaat. Die wake-up call leidt tot het omgooien van het roer en hij gaat gezonder leven. De manier om dat te bewerkstelligen is om te gaan wandelen. Dan hebben we het niet over een ommetje rond het huis, maar lange wandelingen. Het wandelen komt centraal te staan in zijn leven en gaat zelfs zo ver dat hij een wandelclub opricht. In corona tijd wordt de club een hit.
Dit album ademt een terugblik en een vooruitblik vanuit het perspectief van de wandelaar. Ook al wordt in de teksten teruggeblikt op de donkere periode van voor de transformatie, het hele album heeft een positieve vibe. Het is een langzaam album, net als wandelen. Bij herhaling en na enkele luisterbeurten gaat het album onder je huid zitten. In eerste instantie klinkt het album als geheel wat eentonig, tot het kwartje valt dat alle songs in wandeltempo zijn, letterlijk. Dan hebben we het niet over slenteren, maar met goed gemoed en gezwind tempo de kilometers onder te voeten wegtrappen, met je kop in de wind en je blik op de horizon.
Tim Knol heeft iets gedaan wat we niet vaak horen: een album dat in de basis singer-songwriter is, maar niet hangt aan mindere kanten van het leven maar juist de mooie kant van het leven benadrukt. Het is niet een naïef album en het is ook niet prekerig positief, maar een album van een mooi mens die vertelt dat hij zichzelf bij de haren uit het moeras getrokken heeft en zijn hervonden levenslust gul met ons deelt. Gepaard met competente muzikanten die zijn woorden laten spreken heeft Tim Knol een puik album afgeleverd dat je eraan herinnert dat je altijd zelf een keus hebt hoe je het leven benaderd, ongeacht de omstandigheden waar je in verkeerd.
